Toertocht Pyreneeen

27 juni

We gona meet Agnes!

De nachten zijn altijd bijzonder voor de Linie Crossers. De mannen zijn of beginnen al wat op leeftijd te komen dus wordt er met grote regelmaat gesanitaird. De meeste lopen door naar de aangewezen plekken maar er zijn Crossers die als ze buiten komen de druk niet meer kunnen weerstaan en ook op die plek de klep open zette. Mario kon de nacht de slaap niet goed vatten. Bij ieder geritsel dat hij hoorde deed hij het raam open om te observeren. Het duurde dan ook niet lang of zijn scherpe zintuigen namen een crosser waar op een plek waar hij op dat tijdstip van de nacht niet moest wezen. Gewapend met zijn fotocamera en trompet sloop hij naar buiten. Heel voorzichtig en stil tijgerde Mario tot vlak achter de crosser. Het was doodstil het enige wat je hoorde was het kletteren van de ....... Mario greep met een hand naar zijn trompet, bevochtigde zijn lippen, tuitte de mond om vervolgens voluit te blazen vlakbij het oor van de plassende crosser. Een schel geluid van de trompet werd gevolgd door een schreeuw van de crosser. Hij greep met beide handen naar zijn oren... En ja dan gaat er dus iets mis. Het resultaat was een natte broek. Mario nam nog snel een foto voor in zijn pretboek en tijgerde weer terug naar de plaats waarvan hij gekomen was. Diezelfde nacht rukte Mario nog meerdere malen uit en legde de wildplassers vast op de camera. Deze crossers, die we hier om privacy redenen, hier niet bij naam noemen, zouden tijdens het ontbijt stevig worden toegesproken. Wat ik gisteren vergeten was om te melden is dat vanwege het slechte weer en de onderkoelingsverschijnselen van een aantal van onze leden, Mario, Marcel en Hans een chalet hadden betrokken. Met een eigen douche en toilet.

De ochtend begon weer vroeg, alleen was er veel meer geluid in het bos waar te nemen dan we gewoon waren. De vogels kwetterde zo hard en veel dat het leek dat ze nog aan het nagenieten waren van die crossers die in de nacht aan het "slaapwandelen" gingen. Ook hingen er vijf natte onderbroeken aan de waslijn........ Mario zocht zoals iedere ochtend naar zijn trompet. Waar had hij die nu weer gelaten. Hij wist een ding zeker, naast de waterdichte sokken van Marcel. Helaas zijn beide nog steeds niet gevonden. We hebben vijf verdachten maar niemand meldde zich..

Na het ontbijt, wat nu later begonnen was, ging iedereen zich aankleden voor de laatste dag fietsen. Op het programma stonden twee cols; 

Col d'Agnes, 1570 meter en Port de Lers, 1517 meter. Totale afstand ca. 70 kilometer.

De tocht begon ook wat later dan gepland want er moest nog wat wasjes weggewerkt worden, en vlekjes in fietskleding moest behandelt worden met melk. De mannen waren daarnaast veel meer tijd kwijt met tutten. Tutten?  Ja tutten. Iedereen vroeg zich af hoe mooi, lief, sensueel Agnes zou zijn. André gebruikte het laatste restje haarlak om zijn coupe mooi in model te brengen. Broertje Henk assisteerde door ook extra aandacht aan zijn wenkbrauwen te schenken. Getut, gepoetst en geveegd gingen we van start. De eerste kilometers zouden mooi vlak zijn, grotendeels naast een wild stromende rivier. We houden elkaar nu erg goed in de gaten en ineens merkte we dat Dave niet meer "aangehaakt" was. Crossers gaven aan dat hij mogelijk zijn gps vergeten was of dat hij angst kende om Agnes te ontmoeten. Mario besloot om polshoogte te nemen en verliet de koppositie om vervolgens terug te rijden om Dave te zoeken. Na een kwartier kwam Mario terug zonder Dave, Dave had hij niet gevonden. Een telefoontje bracht licht in de duisternis. Dave zat bij Adriaan in de camper. Zijn knie was nog onvoldoende herstelt en hij durfde daardoor Agnes niet te beklimmen. Marcel was eerder verzocht om door te fietsen want anders zou hij de groep teveel ophouden. Na een kleine 10 kilometer kwamen we aan bij de voeten van Agnes. Agnes was niet mooi, sensueel of lief... Nee deze Agnes was stijl, stevig, meedogenloos, verbeten en als laatste was ze ook zeer mooi. Zeer mooie glooiingen, gewelven, dieptes, groene grasvelden, rotspartijen, visvijvers en sneeuw op haar toppen. Ze gaf voeding en voedsel aan heel veel leven uit de natuur.

De klim is niet onder de 8% geweest en kende uitschieters van 13%. De spieren werden vol continu belast. Henk riep nog " hè broertje, heb je daar nu zo lang voor moeten tutten"? Die Agnes doet zeer aan je kuiten, je spieren en gewrichten. Zij brengt je geestelijk in de war, haal ik het wel of niet?

Boven op Agnes aan gekomen liet zij ons wanen in een paradijs. Ze schonk ons heel mooie vergezichten. Beelden die je nooit meer zal vergeten. Er liepen wel 100 schitterend witte koeien. Enkele voorzien van een grote gong. Toen wij aankwamen snelde alle koeien zich van de bergkam af om ons te komen begroeten. Een grote bull van een stier hielt alles goed in de gaten. Gelijktijdig met de koeien kwam er ook een herder aan met heel veel schapen. Wij waande ons in een heus dierenparadijs. De bull liep richting een auto. Meneer had jeuk. Schrapend en schurend tegen de auto Krabbé hij zichzelf totdat zijn jeuk over was. De passagiers, na later bleek, lagen onderin bij het voeteneinde van de auto. Trillend, erg geschrokken en met een broek vol str..d. We genoten nog wat van de toppen van Agnes en daalde af via haar rug. .. Agnes was een mooie col om te nemen met al haar grillen, grollen, pracht en praal. 

Beneden aangekomen dronken we wat koffie en cola om vervolgens door te gaan naar Port de Lers. Port de Lers lag in de schaduw van Agnes, was maar 4 kilometer lang en had een gemiddeld stijgingspercentage van 5%. Voor de crossers was dit geen probleem. De Port de Lers afdalen was echter  een veel grotere uitdaging. Steil, bochtig en veel split op de weg. Je moest je erg concentreren om niet te slippen. Gelukkig kwam iedereen zonder kleerscheuren naar beneden. Niet ver van Port de Lers gingen we lunchen. De plaatselijke uitbater haalde snel zijn lunchkaarten weg zodat we alleen nog maar een croque monsieur konden bestellen.  Deze smaakte voortreffelijk trouwens. Henk sprak nog wat met een Schot en de groep ging weer verder richting Tarascon, alwaar Adriaan en Dave het kampement al hadden neergezet. Adriaan kwam ons op ca. 15 kilometer voor Tarascon tegemoet fietsen. Het was nagenoeg een afdaling dus de snelheden liepen flink hoog op. Stond de cruise controle op 40 km/uur, sloeg de meter bij sommige richting de 70 km/uur. Aangekomen op de camping werd er snel gekookt door M&M. Kip Hawaï met kroepoek, atjar. Alles ging weer op. Na het eten deden Piet en André de afwas. M&M en Hans maakte kampement. Na dit alles werd er gedoucht en getut. Iedereen maakte zich op voor de laatste avond. Met zijn allen het dorp in en gezellig wat drinken tot in de wat latere uurtjes. Hans zijn dochter was jarig en gaf een rondje. Adriaan werd door de groep geëerd en toegezongen. Hij kreeg een kaart en een kleinigheid als dank voor zijn inzet. En gaf ook een rondje.Er volgde nog een bezoek aan een fietsmarkt waar je allerlei fietsen, mountainbikes, kleding, drank e.d. kon aanschaffen. Dave kocht een mooie nieuwe pet en Hans overwoog om een nieuwe fiets aan te schaffen.....

Mario en Marcel kwamen als laatste  terug op de camping. Zei waren nog even afgeslagen voor een goed glas wijn en een portie frietjes. Er eerste een serene rust op de camping. Alleen uit de tent van Hans klonk regelmatig geschreeuw. Het leek of hij gegeseld werd..... M&M doken hun tent in om te gaan slapen. De voortent bleef open want... Vannacht was het droog...:-)

De volgende ochtend zou blijken waarom Hans zoveel geschreeuwd had en zoveel pijn had geleden. 50 muggen hadden zich over hem ontfermt en probeerde zoveel mogelijk van Hans te genieten. De haarlak van André was op en  Hans zijn deo stick maakte geen indruk. Hans zat onder de bulten, die flink jeukten. We plakte Hans zijn nagels af met polystyreen en smeerde aloë Vera om de jeuk te verzachten. 

We hebben op een goede 100 kilometer na,  de Middellandse zee niet kunnen bereiken. Ons gestelde doel hebben we dus niet gerealiseerd. Op zich jammer maar we kijken met heel veel plezier terug naar onze acht dagen. Onze hoofden hebben heel veel mooie beelden en momenten opgeslagen die ze nooit meer kunnen afnemen. Binnen de groep is alles prima verlopen en iedereen hielp mee, paste zich aan, zorgde voor.. Enz. Ik maak dus meteen van de gelegenheid gebruik om iedereen van de groep te bedanken:

Mario

Marcel

Hans

Dave

Henk

André

Piet

Adriaan

BEDANKT voor alles. Jullie inzet, fietspassie, gezelligheid, positiviteit enz.

Hiermee komt dan ook een einde aan de verslaglegging van deze tocht. Over de terugreis wordt geen verslag gemaakt. We vertrekken de 28e om de 29e in de vroege ochtend aan te komen.

Dag volgers

Wellicht tot een andere keer.

Uw reporter....

26 juni

Linie Crossers falling apart.....

De discotheek bleek niet te vinden dus we landde ergens op een mooi terras gelegen aan een woest bruisende rivier. Dat hij woest bruiste is natuurlijk logisch gezien al de regen die er inmiddels gevallen is. Een plaatselijke bewoner vertelde ons dat de brug waarover wij net over heen gelopen hebben, de oranje brug, vorige jaar door hoog water voor de helft was weggeslagen. Hij wees ons op de stalen spanten die in het bruisende water lagen. En natuurlijk wilde hij praten met ons over voetbal. Henk wist in gebrekkig Spaans uit te leggen dat Spanje gewoon een te gemakkelijke tegenstander voor Nederland is geweest. En dat ze zich gelukkig mochten prijzen dat het geen 10:1 is geworden. De oude gerimpelde Spanjaard begon hevig te transpireren en flink aan zijn sigaros te zuigen. Grote donkere wolken doemde op boven het hoofd van deze door de tijd getekende oude vrijheidsstrijder. Serveza ? Riep André. De donkere wolken verdwenen en de Spaanse dorpsoudsten trok zich ver weg achter het terras met een glaasje geel vocht in zijn handen. Viva Espanje riep hij nog, maar niemand schonk de man nog verdere aandacht. De crossers bestelde nog wat en als extra trakteerde Dave de groep op een portie gebakken piepers met een zure peperige mayonaise. Op twee Crossers na ging de groep mooi op tijd naar de camping terug. Marcel en Hans gingen nog een kijkje nemen bij de kermis. Ter plaatse aangekomen stonden er drie kramen met alleen maar touwtrekken en kip schieten. Hans moest natuurlijk proberen om de kip te schieten. €10,-- verder en na bijna de haan geraakt te hebben besloot Hans de kippen te laten voor wat het was en besloot het tweetal nog een afzakkertje te nemen. Net op het moment dat Hans zijn lippen het glas raakte, kleurde de hemel wit, bliksem........ Hans wachtte met drinken. Marcel hield alleen zijn glas vast en ja hoor daar gebeurde het waarvoor ze al bang waren........REGEN!

Nu zaten ze gekluisterd aan deze locatie samen met de eigenaar die ook naar huis wilde. De eigenaar had een paraplu en wij niet. Dus Hans en Marcel bleven net zolang sapjes bestellen totdat het droog werd en de uitbater ook zijn weg naar huis kon inzetten.

Op de camping aangekomen dook het tweetal direct ieder hun tent in. Er heerste een serene rust op de camping. Mario, die nog wakker was, gaf aan dat dat een half uur geleden heel anders is geweest. Er heeft een kleine oorlog plaatsgevonden in de camper. Een flink kabaal, klappen en gestommel. De Lagarde  broeders hadden de oorlog verklaart aan de 100 vliegen in de camper. Bloed zat tegen de wanden maar de meeste vliegen lieten zich niet neerhalen door het kussen van Henk. André dook zijn tas in en greep naar het geheime wapen. Zijn spuitbus met haarlak. Binnen 1 minuut was de camper leeg. Geen vlieg en linie crosser zaten nog binnen. Na 10 minuten kon iedereen weer naar binnen. Adriaan deed nog wat laatste vliegen waarvan de vleugels vastgeplakt zaten naar buiten. De rust keerde terug..

En de regen viel recht uit de lucht en spoelde alle stof van de dag richting de ... Rivier.

Om 06.30 ging de wekker van Mario. Hij pakte zijn trompet uit zijn rugzak en blies reveille. Marcel had besloten deze nieuwe dag niet te gaan fietsen gezien zijn opgelopen beschadigingen aan het zitvlak. Er werd ontbeten, de tenten afgebroken en iedereen ging zich wassen en scheren. De broertjes stonden heimelijk naast elkaar zich te scheren. En zoals altijd is er veel te bespreken. Maar ja praten en scheren gaat vaak niet goed samen.  Binnen 10 seconden had zowel Henk als André een stuk uit de onderlip gesneden. Pleisters helen niet alleen wonden maar zorgen er ook voor dat het praten wordt bemoeilijkt. Maar uiteindelijk ging iedereen op pad. Na een viertal kilometers splitste de groep zich om onverklaarbare redenen. Henk, André en Piet bleven bij elkaar. En Mario, Hans en Dave. De laatste drie hadden allen gps bij zich de rest niet. De tocht was zwaar, over onverharde wegen, langs rotsen en scherpe stenen. Het kon dus ook niet uitblijven. Mario, Dave en Hans reden lek. Het lek rijden had Dave niet verwacht want hij heeft voor de hele tocht maar een reserve binnenland meegenomen. Maar goed ieder zijn eigen verantwoording natuurlijk. De locale brandweer die op oefening was, bood het drietal eerste hulp bij lekke banden. Het gps drietal is nog wel gaan zoeken naar de andere drie Crossers maar heeft deze uiteindelijk niet meer gevonden. Uiteindelijk was er hergroepering op de col de Portet d'Aspet. Hier was er warme soep en bokworsten voor de zwaar bemodderde rijders. Na dit alles werd de afdaling ingezet naar hét dichtstbijzijnde  dorp. Er werd koffie gedronken en besloten werd om nog een laatste col te doen en een camping bij Oust te zoeken. De regen bemoeilijkt de laatste afdaling..

Wat technische info van vandaag:

Col d'Artigascour, hoogte 1351 meter.

Col de Portet d'Aspet, hoogte 1069 meter.

Col. De la Gore, hoogte 1395 meter  

Deze laatste afdaling werd erg bemoeilijkt door de zware regenval. Piet en André raakte achterop en dreigde onderkoelt te raken. Beneden op de camping "4 seizoenen", was er heel iets anders aan de hand. Adriaan had de camper netjes geparkeerd op een mooi vlak stukje gras. Helaas was er op die plek geen elektriciteit aanwezig. Adriaan besloot om de camper te verplaatsen. De regen had de grond zo nat gemaakt dat de camper zijn voorwielen tot aan zijn assen in groef. De toegesnelde camping eigenaren boden een helpende hand. We probeerde met man en macht de camper uit de moddergeul te duwen zonder resultaat. Besloten werd om de camper middels een spanband gekoppeld aan een 2e vrachtwagen er uit te trekken. De chassisbalk zit nu iets schever onder de camper, maar hij bewoog niet. De regen bleef natuurlijk maar vallen en vallen. Adriaan en Marcel waren inmiddels tot de laatste vezel nat. Uiteindelijk hebben we met krikken de camper gelift en voorzien van een stevige ondergrond. Tijdens het krikken belde Mario dat ze André en Piet waren kwijtgeraakt tijdens de afdaling. Of wij ze wilde gaan zoeken want ook zij waren doorregent. Helaas zaten wij nog even vast op onze camping plek. Na veel gekrik, geduw en getrek kwam de camper los uit zijn moddergoot. Het gehele zestal kwam gelijktijdig aan op de camping toen de camper net op het "droge" stond. Witte Piet was echt witte piet geworden. Van de koude bevangen hebben we hem onder de douche gezet. Binnen vijf tellen was de witte weer op kleur en kwam hij weer helemaal bij.     Marcel begint vast met koken. Gebakken garnalen vooraf,  zwarte spaghetti met saus, toetje.... De rest gaat douchen en verder voor zichzelf zorgen.

Morgen nog een dag fietsen en dan de zaterdag gebruiken om uit te rusten, in te pakken en om met de terugtocht te gaan beginnen. Aan tafel wat politieke discussies om de gemoederen lekker warm te houden....

Naast ons mooie avontuur willen we ook nog stil staan bij iets geheel anders, namelijk.

Onze gedachten gaan momenteel uit naar Toos en Fer. Met Fer gaat het niet goed. We wensen de hele familie veel kracht, sterkte en liefde toe.

Tot morgen 

25 juni

Tja het was weer zo een dag der dagen. De regen bleef recht naar beneden vallen dus toen onze Piet zijn petje weer uit de kerstboom had gekregen was het tijd om te gaan eten. We liepen met vier man als verkenning naar het dorp om een eetgelegenheid te zoeken. De rest bleef achter want die wachtte af op het resultaat en keken nog wat voetbal. Henk en André waren druk doende met hun was. Een Spaanse schone had Henk vertelt dat hij zijn wielerkleding op de hand moest wassen en zijn handdoeken in de machine. Zoals een goede man betaamd luistert hij naar een vrouw. Van welke nationaliteit dan ook. Henk moest nog wel zijn was drogen. Na €25,-- aan penningen gekocht te hebben voor de droger was Henk er klaar voor. Helaas werkte de droger niet naar behoren dus het eindresultaat was dat Henk door zijn muntjes heen was en zijn was nog kledder nat was. Uiteindelijk heeft Henk zijn natte zooi in een vuilniszak meegenomen.  Wat een slechte droger was dit, of verstond hij minder goed Spaans dan dat hij dacht? De vier verkenners kwamen uiteindelijk uit bij een kleine pizzeria. Er was plaatst voor maximaal 20 personen. We hadden geluk dat er voldoende plaatst was voor ons allemaal. Het eten was er heerlijk en erg gastvrij. Na het eten gingen we terug naar onze camping om te gaan slapen . De regen bleef ononderbroken met grote hoeveelheden uit de lucht vallen. Een aantal waren bang dat Hans,Mario en Marcel zouden wegspoelen. De rivier waaraan zij hun tent hadden gezet kolkte en bruiste als een kudde wilde paarden....

De nacht verliep zoals een nacht verloopt. In dit geval rustig maar wel nat..

Om 07.00 uur werd er door Mario reveille geblazen. Speciaal voor de ochtenden had hij zijn trompet meegenomen. Het kamp werd langzaam wakker en ieder deed zijn ding. We hadden wel opstart problemen want vanwege de regenval was er geen briefing geweest de dag ervoor. Iedereen vroeg zich af of we gingen reizen of fietsen gezien de weersverwachting. Uiteindelijk viel het besluit om te gaan fietsen. Dit had dan ook te maken met onze motivatie als groep om door te gaan ondanks dat er 40 mm regen was doorgegeven. 

Het duurde even voordat we echt vertrokken. We waren later dan normaal maar dat was te wijten aan het slechte weer. Net nadat we de camping hadden verlaten was er een oerkreet hoorbaar tussen de gebergten. Dave had zijn knie geblesseerd en kon niet meer verder fietsen. Een beetje vergelijkbaar zoals toen bij Marcel gisteren een spaak in zijn achterwiel geraakte, maar dan anders. Een gier draaide rondjes op de thermieken wachtende op wat mogelijk komen ging! Dave ging Adriaan bellen om hem op te halen en droeg zijn Garmin over aan Marcel... De gier vertrok....

Als tocht stond vandaag de col de Peyresourde, 1569,meter, lengte 10kilometer op het programma. Vol overgave om deze berg te slechten gingen we, helaas zonder Dave, op pad. De beklimming was weer net als alle vorige beklimmingen schitterend. Vele vergezichten, kippen, geiten, konijnen, roodborstjes, egels, ijsvogels, schapen, koeien, paarden enz... We kwamen van alles tegen. Oké soms zat het ene beest in de bek van het andere of zat het diep in het asfalt gedrukt..... Maar we kwamen ze tegen. Na ruim anderhalf uur kwam Marcel boven aan de col. Hij dacht zoals altijd de laatste te zijn, maar wat schetste zijn verbazing hij was derde. Henk finishte vlak achter Marcel en De Witte Piet en André waren nog niet in zicht. Na een klein half uur wachten besloten Marcel en Mario om af te gaan dalen en Verkenner Hans ging op pad om ons "verloren" tweetal te gaan zoeken. Het lukte Adriaan maar niet om telefonisch contact te leggen met het tweetal. In het geval van Piet was het niet lastig. Piet had zijn telefoon, tegen alle afspraken in, niet meegenomen. Er bleek achteraf een tekort aan bel tegoed op Piet zijn toestel te zitten.....

Marcel en Mario lieten zich bijna letterlijk van de berg vallen. Wat tijdens het stijgen sterk in het nadeel van Marcel werkte, ca. +10kg, werkte nu als een voordeel. Als een baksteen ging Chellino naar beneden. Zijn wenkbrauwen sloegen voor zijn ogen en zijn wimpers klapperde op zijn kruin van zijn hoofd. Met meer dan 70 km/uur nach unter.....

Uiteindelijk kwamen Mario en Marcel uit in het dorpje Luchon. Daar hebben we koffie gedronken en gewacht op de rest. Dave haalde daar zijn medicijnen om de helse pijnen te verdrijven en liet extra grote tandwielen op zijn fiets monteren zodat het trappen hem minder zwaar zou gaan. 20 voor en 40 achter.... 

Na wat telefonisch overleg bleken ook ons verloren gewaande tweetal weer boven water te zijn. Verkenner Hans had ze gevonden. Het bleek dat ze een verkeerde afslag hadden genomen en volledig de weg waren kwijtgeraakt. Als doelloze schapen stonden ze midden op een mooie groene weide. André en Piet hadden al besproken wat ze zouden doen als ze door al hun voorraden heen zouden raken en geen water meer zouden hebben. Het resultaat van dit neem ik niet op in het verslag daar er altijd eentje geslachtofferd dient te worden. Ja de wetten van de natuur gaan dan gelden. Maar goed eind goed al goed. Piet en Dreetje kwamen veilig beneden....

Na de koffie reden we door naar St.Bient om een camping te zoeken. Na een lange tocht kwamen de Crossers uiteindelijk ter plaatse. Wat bleek nu? Geen camping.....

En nu?

Geen camping in de buurt te bekennen de enige optie was om door te fietsen naar Spanje, 20 kilometer verder, naar het plaatsje Les. Marcel zijn derrière had hier weinig zin in. Te strak zittende broeken en slechte zemen hadden voor een paar flinke doorzit problemen gezorgd. Gelukkig is er voldoende propolis en aloë Vera gel om dit probleem te lijf te gaan, maar het blijft erg vervelend. 

Aangekomen op de camping ging iedereen zijn weg. Douchen, omkleden, tent opzetten en Marcel en Mario verzorgde wederom het gala diner. Hamlappen, champignons, uien, paprika, knoflook, tomaten en rijst..

Dadelijk gaan we naar de plaatselijke discotheek om eens veel plezier te beleven.

Natuurlijk morgen weer vroeg op maar dat mag de pret niet drukken...

En het weer vandaag tijdens het fietsen?

Geen druppel en in Les?

30 graden.....

Tot morgen beste volgers....

24 juni

We hebben niet altijd WiFi dus vandaag ook de dag van gisteren..

Het was 06.00 uur. Vogels tjilpten en huppelde vrolijk over het grasveld van de camping. Een kleine roodborst kwam voor onze tent zitten en het leek alsof hij iets wilde zeggen. Maar ja wij verstaan de taal der roodborstjes niet dus Mario en Marcel keken elkaar aan en dachten "what hat ie gezeet?" We zullen er nooit achter komen denk ik. We hadden ons gisteren goed voorbereid dus    alles liep als een geoliede machine. We hadden weer een uitgebreid ontbijt welke we aanvulde met shakes, vitaminen, mineralen en L'Arginine. We werden nog even kort gestoord door een verwarde Fransman in afgezakte pyjama broek. Hij riep dat het 06.00 uur was en dat we te hard praatte. Henk bleef scherp door hem te wijzen dat het al 07.00 uur was. Gechoqueerd hees de Fransoos zijn broek op. Mompelde iets van Merde en ritste zijn tent weer dicht.  André rijdt als een speer op dat laatste. Hij is tijdens de klim niet in te halen en een ieder kan de reclame op zijn rug lezen.

Na nog wat sanitaire bezigheden konden we eigenlijk vertrekken. Direct van onze camping af begon direct het klimmen. Om 08.00 uur sharp ging onze tocht van start. Speciaal voor ons was men bezig om het wegdek van nieuw asfalt te voorzien. Het dek was nog warm en de banden kleefden er goed op. De Witte had zich in de nacht op deze tocht ernstig verslikt in een hand pinda's en had flink wat luchtgebrek gehad. Alhoewel als ik Henk en André moet geloven had Piet en Adriaan nog flink veel lucht over toen ze gingen slapen. Alle middelen werden ingezet om de vliegen uit de camper te verdrijven. Dus ook de gassen van Piet en Adriaan. Maar goed ik dwaal af. Op het moment dat we de camping af gingen en de weg op draaide kwam alle energie bij de "witte" los. Hij demarreerde en liet een ieder de achterkant van zijn schoenen zien.  Na een aantal kilometers verdween het voor ons gelegde asfalt als sneeuw voor de zon. Er werd volop aan de weg gewerkt. Waren we te vroeg? We moesten helaas even van het zadel om via het voetpad onze weg te vervolgen. Het leverde een lichte vertraging op. Maar ja in dit dorpje, Bet Pouey, gaat het wel eens mis. Het heet zeker niet voor niet Bet..... Onze Henk lette even niet op en ja toen was het gebeurd. Henk was gevallen over een lipje welke uit het nog te asfalteren wegdek stak. Gelukkig liep het materiaal, lees de fiets, geen zichtbare schade op. En Henk? Nee ook niet. Henk heeft als judoka leren val breken. En wat hij geleerd had bracht hij ook in de praktijk. Dus Henk had lichamelijk geen schade. Diepgaand onderzoek wees ook uit dat hij zelfs geen schaafwond had opgelopen alleen het asfalt had een deuk opgelopen. Maar ja Henk had wel geestelijke schade opgelopen. Wie valt er nu om over een lipje wat uitsteekt uit het wegdek?. 

De tocht naar boven was verder prachtig en verliep zonder problemen. Alleen Marcel had pech. 4 kilometer voor de finish was er een luidde knal en zijn achterwiel blokkeerde direct. Een spaak was gesprongen en in de derailleur geschoten. Het wiel zat volledig vast. Na wat handelingen de spaak uit het wiel gekregen om gewoon zijn weg te vervolgen. Er zat wel een flinke slag in zijn achterwiel dus afdalen was te risicovol om nog te doen. Boven op de 

Tourmelait  was het flink koud. We zaten nog midden in de sneeuwgrens. Voordat Marcel boven was, was er nog een fotomoment bij de finish. Een dame maakte furore door een handstand te maken op de finish. Adriaan wachtte op Marcel en de rest van de groep ging beginnen aan de afdaling. Het duurde Adriaan toch iets te lang voordat Marcel boven kwam dus reed hij hem vast tegemoet om poolshoogte te nemen. Wel fijn als dat gebeurd mag ik wel zeggen. Bij deze dank je wel voor je zorg Adriaan. 

Wat technische gegevens de Tourmelait is 19 km, 2109meter hoog en de gemiddelde tijd naar boven was  1.45 uur.

De "Witte" nam het voortouw met de afdaling en ging eigenlijk te hard. Snelheden van boven de 80 km/uur werden gerealiseerd. Ze vlogen met zijn allen naar beneden richting de col Aspan. Marcel stapte in bij Adriaan want afdalen met een slecht achterwiel was niet verstandig. Aan de voet van de Aspan dronken we koffie en werd de fiets uit de camper gehaald want Marcel blijft natuurlijk wel mee klimmen. Na de koffie werd ook alle boodschappen voor de vorstelijke maaltijd gehaald in een lokaal supermarkt. We werden geestelijk en taalkundig bijgestaan door een Belg die in Aspan woonde. Het was wel moeilijk om hem van Piet los te rukken want als hij eenmaal gaat praten....

Dus na de boodschappen en de koffie vertrokken we naar de Aspan. Ook dit was weer een zeer mooie klim. Fietsen in de Pyreneeën is echt genieten. Boven op de Aspan werden we welkom geheten door een kleine 100 koeien en kalveren. Dit bracht ons veel leuke fotomomenten. Een paar technische gegevens : 

col de Aspan 12 km 1489 meter. 1.04 uur gemiddelde tijd. Het werd tijd om een camping te zoeken. We daalde af en belande in het dorpje Arreau. Een schitterend mooie camping gelegen aan een kolkende rivier waar zo nu en dan rafters voorbij komen. In de lucht, heel hoog, zweven onze meegereisde roofvogels. We worden maatjes....

Nadat de tenten stonden, de camper op zijn plaatst stond was het tijd voor een drankje en soep met brood. Adriaan repareerde het achterwiel en plaatste een nieuwe spaak in Marcel zijn achterwiel en lijnde hem uit en sommige gingen douchen. Helaas zijn de weergoden ons niet zo goed gezind en komt het inmiddels weer met grote druppels uit de lucht. 

Tot nu toe kijken we terug op een sportief en gezellig samen zijn. Geen ergernis in de groep alleen maar plezier. Alleen was er nog wel een klein puntje van aandacht.....

Hoe kwam de bandana van Piet in de kerstboom terecht?

En we hebben een groepsstatement : "Colletje meer of minder maken we ons niet meer druk om"

Tot morgen lieve volgers.

Reageer nog op ons gastenboek en vergeet ons goede doel niet.  

23 juni.

Linie Crossers close to nature?

In het kamp van de Linie Crossers viel al vroeg een stilte. In de verte klonk wat onweer maar dat was heel ver bij ons vandaan. Zelfs onze Piet "Piette " niet meer en om 21.00 uur was alles in ruste. Licht gesnurk ging door het dal. Vogels fladderde in het rond en naaktslakken kropen langzaam naar hun bestemming. ..........

Het was 22.30 uur.... Een hele felle flits..... Vlak erna een oorverdovende knal ..... De tent bewoog van de luchtverplaatsing. 

De plaatselijke katten doken hun schuilkelders in.. Nog een flits... Een knal.... Je ogen raakte verblind en je oren suisde van de drukverplaatsing. De camper kwam tot leven. Stroom werd uitgeschakeld, de was binnen gehaald en de camper werd vastgezet met sjorbanden. We waren bang voor een inslag, maar dat bleef ons gelukkig gespaard. Piet kwam nog even naar buiten. We riepen "gaat ut Witte?" We hoorde wat geluid maar konden er geen chocolade van maken. Rond 23.30 keerde de rust weer terug in het kamp. De regen kwam nog wel met bakken uit de lucht maar Thor liet zijn gerommel alleen nog maar in de verte horen. Het onweer was voorbij. De katten kwamen weer uit hun schuilplaatsen en gingen verder met hun jachtpartij naar muizen.

Om 06.30 ging de wekker.

Adriaan ging voor het bestelde stokbrood en croissants. Een ieder was druk bezig met zijn eigen dingetjes. Helaas regende het nog wel dus hadden onze tentslapers een aardige klus om alles droog in te pakken. Een van de tassen van Marcel had al eerder een vuurdoop gehad dus al zijn kleding buiten de wielerkleding was door en door nat. Dus een droger bij de volgende camping is geen overbodige luxe.

Om 09.00 waren de Linie Crossers klaar om te vertrekken. Mario haalde nog een laatste slak van zijn fiets want die mocht niet mee. 

Er stonden twee beklimmingen op stapel,

De   Col d'Aubisque  (1709m) de Col de Soulor (1474m).

Bij het vertrek was de lucht donker gekleurd en de regen dreigde ons vertrek een beetje tegen te werken. Nemen we overschoenen mee? Extra droge kleding?

En waar laten we dan al deze extra spullen?

Uiteindelijk met zijn allen besloten om niets mee te nemen en de gok maar te wagen.

Onze camping stond aan de voet van d'Aubisque dus de weg er naar toe was niet lang. Het begin was lekker rustig. Net als de vorige dag. Een rustige start van 2% voor de eerste kilometer, oplopend tot 5%. Maar iemand die kan rekenen begrijpt dat deze rustige klim gaat veranderen. Gemiddeld is deze berg 7,6% dus pieken van 8-13% zullen ons zeker tegemoet treden. De weg naar de top was prachtig. Het wolkendek had zich compleet opgelost en de zon lachte ons in al zijn glorie tegemoet. Onderweg werden we gekruist door eekhoorntjes die snel hun heil zochten in het dikke struikgewas en hele grote zwarte naaktslakken. Sommige van deze slakken trotseerde hun leven door de weg te willen oversteken. Sommige hadden meer geluk dan andere, maar goed zo gaat het in de natuur. Halverwege was er een groot stuwmeer. Koppen met schuimend water, elkaar omhelzend, vielen van grote hoogte om enkele tientallen meters in een kolkende beek te vallen en verder hun weg door grote rotsen naar beneden te vervolgen. Op 1400 meter werden we opgewacht door een roofvogel, zwevend op de thermieken, zoekend naar een heerlijke maaltijd. Wij werden overgeslagen. Op 1500 meter kwamen we in de laaghangende bewolking terecht. Zicht was niet meer dan 10 meter. De angst bestond dat achterop komend verkeer ons niet tijdig zou zien. Gelukkig op 1650 meter kwamen we boven het wolkendek uit. De zon scheen ons weer tegemoet. Wat een verschil was dat. Boven op de berg werden we verwelkomt door een moeder ezel met jong en een aantal parende paarden op de heuvels. De ezels wilde maar wat graag met ons op de foto. Toen de moeder ezel op de fiets van Piet wilde stappen was de maat wel vol. Ezels fietsen niet,

We dronken wat koffie en cola en maakten een aantal foto's.

We besloten om aan onze afdaling te beginnen. Net om de hoek reden we een kudde geiten tegemoet. Voorzichtig afdalen dus. De afdaling was schitterend en bood ons zeer veel vergezichten. Een Linie Crosser moest stoppen vanwege hoge nood en waste zich bij een plaatselijke waterval. Later op de dag spraken we een Engelsman die ons vertelde hoe zuiver en gezond het water wel niet was wat uit de bergen komt. No. shit zei Dave maar hield verder zijn mond dicht hij keek alleen Iemand aan.

Halverwege de afdaling kwam de 2e col  de Soulor aan de beurt. Deze was echt een makkie voor ons allemaal. We zetten de afdaling in naar onze camping locatie Luz. We reden langs een bruisende rivier die zich in de loop der tijd diep had ingesleten in de aardbodem. 

Op de camping aangekomen was het snel uitpakken, tent opzetten. Er was een droger dus Marcel was ook weer blij. Al zijn na natte kleding was weer droog. Marcel en Mario zette de Crossers weer een heerlijke maaltijd voor. Aardappelpuree, rode kool met appeltjes, worteltjes, erwtjes, zebravinken, champignons met spek en paprika. 

Alles ging op.

Een aantal van ons laten zich afzakken naar het dorp om de 2e helft van het voetbal te gaan kijken. Ik ga me douchen, mijn spullen klaar leggen voor morgen. Morgen staat de Tourmelait en de col de Aspan op het programma. Twee zware klassiekers.

Dus beste volgers

Tot morgen.

Leuk als je een reactie stuurt via ons gastenboek.